เราพบกันกลางสายฝน

เราพบกันกลางสายฝน

 

ในสวนเช้าชื้นฉ่ำ

เธอเงยหน้าขึ้นรับละอองฝน

สัมผัสรู้ถึงการพลิ้วพรำ

 

แน่แท้ในสัญญะแห่งตน

สูดลมหายใจผ่านอากาศเย็น

ล่องลอยไปบนฟ้าหม่น

 

มีเยื่อใยบางเบาได้เผยเห็น

สัมผัสอ่อนหวานในบทกวี

สัมพันธ์ชีวิตดุจเดียวกัน

 

ราตรีแห่งเมืองเล่นแสงสี

เขาทอดเดินกลางปรอยฝน

ครุ่นคิด...ความร้าวรานของวันนี้

 

ป้ายรถเมล์โดดเดี่ยวและไร้ร้างผู้คน

แสงไฟนีออนเคล้าเสียงของน้ำ

ทว่า  เขาแอบยิ้มให้กับชีวิตอีกหน

 

คล้ายดั่งโยงใยเกื้อค้ำ

เธอและเขาต่างกุมมือกัน

มิรู้จัก มิพบพาน มิจดจำ...