ประโยคชื่อเรื่องนั้นเป็นคำพูดคำแรก ๆ ที่ใช้สอนหนังสือ เวลาสี่เดือน ทุกวันจันทร์ พุธ และศุกร์ วันละชั่วโมง เนื้อหาทั้งหมดทั้งมวลสรุปได้ประโยคเดียวคือ ภาษาเป็นเครื่องมือของการสื่อสาร คนส่งสารจะใช้ภาษาอย่างไรนั้น มีหลายอย่างเป็นปัจจัย
ปีสองปีมานี้ มีคำพูดของคนอยู่สองสามประโยคที่ฟังแล้วทนไม่ได้ ต่อมความอดทนจะระเบิด ต้องรีบปิดการสื่อสารทันที เพื่อสวัสดิภาพของอารมณ์
เช่นคำว่า “แดงประจำเดือน” ที่ใช้เป็นคำเรียกแทนคนเสื้อแดงนั้น คนเขียนก็ไม่น่าจะโง่ง่าวถึงขนาดไม่รู้ว่าประจำเดือนคืออะไร บอกให้อีกครั้งว่า ประจำเดือนคือ “ไข่” ของผู้หญิงที่ไม่ได้รับการผสมพันธุ์โดยอสุจิ ไข่จะฝังตัวในผนังมดลูก กลายเป็นพังผืดแล้วออกมาเป็นประจำเดือนทุกเดือน โดยไข่จะตกทุกเดือน เมื่อผสมพันธุ์ถูกเวลาก็จะกลายเป็นคน คือ เรา ๆ ท่าน ๆ นี่แหละ นั่นแปลว่า หากเราไม่ใช่ “คน” ในวันนี้ เราก็คือ “ประจำเดือน” ในวันนั้นในอดีตของแม่
ฉะนั้น การเรียกคนเสื้อแดงว่า “แดงประจำเดือน” ด้วยนัยยะว่า ประจำเดือนเป็นเลือด เป็นของสกปรก จึงเป็นการเปรียบที่สะท้อนความไร้รสนิยม การเหยียดเลือดเนื้อของแม่ทุกคนในโลกใบนี้ ที่สำคัญคือเหยียดหยามอดีตของตัวเอง
คนเขียน คนคิดคำนี้ และคนที่ยินดีปรีดากับคำ ๆ นี้ ก็คือคนที่ดูถูกตัวเอง เพราะถ้าคุณไม่ใช่คน คุณก็คือประจำเดือนในผ้าอนามัยของแม่
ด่ากัน เปรียบกัน ด้วยคำอื่นที่สร้างสรรค์ดีกว่าว่าไปเรื่อยแบบนี้จะดีกว่า
อีกประโยคหนึ่งที่ทนไม่ได้ ฟังเมื่อไรก็รู้สึกอยากกลับไปเป็นประจำเดือนให้แม่ คำนั้นคือ “อาหารดี ดนตรีไพเราะ” คำง่าย ๆ ไม่หยาบคาย ทุกอย่างธรรมดา แต่คำพูดประโยคนี้เมื่อพูดออกมาแล้ว ในสถานการณ์นั้น จึงกลายเป็นวาจาสาธารณะ และทำให้จำจนตายกับประโยคนี้
ช่วงนี้บ้านเรากลับเข้าสู่สภาวะสงครามอีกรอบหนึ่ง การเสพข่าวสารบางทีอาจทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นได้ แม้ว่าจะพยายามรู้เท่าทันและดูอ่านอย่างมีสติก็ตาม
เมื่อผู้ส่งสารกับผู้รับสารจูนกันไม่ได้ เราในฐานะผู้รับสารก็ปิดสื่อนั้นเสีย เพราะตราบใดที่หาความเป็นกลางไม่ได้ ทุกคำพูดเต็มไปด้วยหอกดาบหยาบคายพ่นออกมาตามหน้าเวบ เราก็ไม่จำเป็นต้องอ่านมันอีกต่อไป
ความเห็น
"สื่อ" แล
"สื่อ" และ "คนขายก๋วยเตี๋ยว" ต่างมีจุดร่วมเดียวกัน
เมื่อเหตุการณ์ปรกติ "สื่อ" เขาก็ขาย "ข่าวมาตรฐาน"
ตามสูตรข่าวของเขาไปตามปรกติ
ส่วน "คนขายก๋วยเตี๋ยว" เขาก็ขายก๋วยเตี๋ยวสูตรมาตรฐานของเขาไปตามปรกติ
สูตรก๋วยเตี๋ยวบางรายอาจจะอร่อยถูกปากผู้คนมากมาย ขายดิบขายดี
ถึงกระนั้นก็ไม่มีคนขายก๋วยเตี๋ยวรายใดจะ "ปฏิเสธ"หากลูกค้าจะสั่ง "พิเศษ"
ไม่ต้องทำตามสูตรก๋วยเตี๋ยวมาตรฐานของเขา ทั้งนี้ก็เพื่อ "เงิน" เท่านั้น
"สื่อ" เขาก็ทำมาหากินเพื่อ "เงิน" ไม่ต่างอะไรกับ "คนขายก๋วยเตี๋ยว"
ถ้า "อุดมการณ์" มันเปลี่ยนเป็นเงินได้เมื่อไหร่
เมื่อนั้นเราจึงจะเห็นสื่อทำเพื่ออุดมการณ์
หลายปีมานี้พวกเราต้องบริโภคก๋วยเตี๋ยว "รสเผ็ดร้อน"
เพราะมีกลุ่มบุคคลจงใจให้เป็นเช่นนั้น
ผู้คนบริโภคก๋วยเตี๋ยวกันมากผิดปรกติ
เผ็ดร้อนจนบ้านเมืองแทบลุกเป็นไฟ
คนขายก๋วยเตี๋ยวได้ "เงิน"
ลูกค้าที่สั่ง "ก๋วยเตี๋ยวพิเศษ" ได้อำนาจ
ต่างคนต่างพึ่งพากัน