Skip to main content

แพรจารุ


 

          อยู่ที่ไหนก็กินอาหารที่นั่นแล้วชีวิตจะง่ายขึ้น อย่าพยายามหาของกินต่างถิ่น หรือของกินที่เราคุ้นเคย เพราะมันจะแพง พูดง่าย ๆ คือ มีอะไรก็กินอย่างนั้น และกินตามฤดูกาลเพราะของนอกฤดูกาลจะเกิดขึ้นมาเองไม่ได้ มันต้องใช้ความพยายามโดยคนและสารเคมีสารเร่งผลผลิต

           ช่วงหนึ่งฉันจำได้ว่า รู้สึกตัวเองเท่ที่ได้ซื้อผลไม้นอกฤดูกาลกิน คุยโวโอ้อวดดูเหนือกว่าผู้อื่น  แต่มาภายหลังรู้สึกตลกกับความคิดแบบนี้ ยิ่งมารู้ว่า ผลไม้พืชผักนอกฤดูกาล  ต้องใช้เคมีต้องใช้สารเร่ง คล้าย ๆ กับต้นไม้โดนขืนใจให้ออกลูกผล ต้นไม้ผลไม้จะไม่มีความสุขเพราะไม่ได้อยู่กันตามธรรมชาติ ก็รู้สึกเศร้าใจที่มีส่วนในการกระทำหรือสนับสนุนการกระทำนั้น

             เดือนที่ผ่านมา หลานสาวมาเที่ยวเชียงใหม่ ที่บ้านทุ่งเสี้ยว  ฉันบอกเธอว่ามีร้านอาหารใต้ที่นี่ เธอบอกว่าสนใจของกินเมือง ๆ มากกว่า(ของกินเหนือ ๆนั่นแหละ) โดยเฉพาะอาหารที่ไม่เคยได้กินมาก่อน  เช้านี้จึงนำเสนอน้ำผักให้เธอได้ลองกิน  

             น้ำผักมื้อนี้ไมได้ทำเองนะคะ เพราะการทำน้ำผักนั้นต้องใช้เวลาหลายวัน ไม่ใช่ทำเดี๋ยวนี้แล้วกินได้เลย ดังนั้นจึงไปที่ตลาดทุ่งเสี้ยวเป็นตลาดเช้าที่เช้ามากที่สุดเลยจริง ๆ  เพราะเขาจ่ายกันตั้งแต่เที่ยงคืนตีหนึ่งเป็นต้นไป เพราะเป็นตลาดขายส่ง

              บางครั้งมีเพื่อน ๆ อยู่ปาร์ตี้กันถึงเที่ยงคืนตีหนึ่งก็จะชวนกันไปเดินตลาดเล่นเพลิน ๆ ไม่ต้องคิดถึงสุขภาพบ้างในบางช่วง เพราะมีขนมจีนน้ำเงี้ยวยามดึกที่ควันฉุยหอมกรุ่น ก๊วยจั๊บ ข้าวหลาม  ขนมทอด ข้าวเหนียวปิ้งให้เลือกกินแบบบันเทิง ๆ แม่ค้าจะมาทำขายแบบขายส่งมีแม่ค้ารายย่อยมารับไปขายอีกทีหนึ่ง อาหารปรุงใหม่ ๆ ของสดใหม่และถูกจะมีตอนนี้

          แต่ถ้ามา เจ็ดโมงเช้าถือว่าสายแล้วสำหรับตลาดนี้ ต้องซื้อมือสองแล้ว มือสองคือแม่ค้าที่รับมาอีกทีหนึ่ง  มาตลาดสายก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายเสียทีเดียวเพราะยังมีแม่ค้าที่มาสาย ๆ อยู่บ้าง ด้านข้างตลาดที่วางกับพื้นจะมีแม่ค้าแบบ”อุ๊ย”ที่เก็บของจากบ้านจากสวนมาขาย  อันนี้ไม่ผ่านคนกลางแน่นอน พวกผักแกงแค บะลิดไม้ หัวปลี หน่อส้ม แหนมเห็ด ผักกาดเมือง ผักบุ้งบ้าน ผักกินกับลาบ น้ำพริกน้ำแดง น้ำพริกน้ำปู๋ น้ำพริกน้ำผักก็อยู่ในส่วนนี้

            น้ำผักของอุ๊ย (คุณยาย) อาหารพวกนี้ส่วนใหญ่มีแต่คนระดับยายเท่านั้นที่ทำมาขาย ฉันเข้าใจว่า เด็กรุ่นใหม่ทำไม่เป็นแล้ว

            หลานสาวถามอย่างสนใจว่า ทำอย่างไร

              ยายใจดีรีบบอกว่าไปหาผักกาดมาก่อน ดีที่ยายไม่บอกให้ไปปลูกผักกาดเขียวหรือผักกวางตุ้งก่อน

               วิธีทำเมื่อได้ผักกาดมาแล้วล้างให้สะอาดแล้วเอามาต่ำจนแตกแหลกบีบน้ำออกแล้วแล้วเอาไปดองเกลือไว้สามวันจากนั้นยกขึ้นมาแล้วสับให้ละเอียดแล้วเอาไปต้มให้สุก แล้วก็ปรุงรส  ด้วย พริกแห้ง ข่า ย่างไฟให้หอมก่อน เพิ่มกระเทียมลงไปเล็กน้อย ต่ำให้ละเอียด เอาไปคลุกกับน้ำผัก หรือจะเอาน้ำผักมาใส่ครกตำเบา ๆ ในครกก็ได้แล้ว เหยาะผงชูรสลงไปนิดเหนึ่ง ใครไม่กินผงชูรสก็ไม่ต้องใส่แต่ของยายใส่นิดหนึ่งเพิ่มรสชาติ

              น้ำผักจะมรสเปรียวเค็มและเผ็ดรสชาติแบบนี้ทำให้เจริญอาหารดีนักแล

 

 

ปล.สูตรของอุ้ยเอามาดองก่อนสับแต่บางคนสับก่อนดองก็ได้เหมือนกันค่ะ

             

 

บล็อกของ แพร จารุ

แพร จารุ
บทความที่พยายามนำพาผู้อ่านฝ่าม่านมายาคติว่าด้วยการจัดการทรัพยากรป่าไม้ด้วยการป้องกันไฟป่าสู่รูปแบบการจัดการแบบใหม่ที่มีประสิทธิภาพด้วยการ"ชิงเผา"  
แพร จารุ
บน ฟ้า มี เมฆ ลอย บน ดอย มี เมฆ บัง มี สาว งาม ชื่อ ดัง อยู่ หลัง แดน ดง ป่า     เนื้อเพลงมิดะค่ะ สองบรรทัด....เพราะเหลือเกิน และเข้าไปอยู่ในหัวใจใครต่อใครได้ไม่ยาก บนฟ้ามีเมฆลอยบนดอยมีเมฆบัง ฟังเพียงแค่นี้ก็จินตนาการได้กว้างไกล หัวใจก็ลอยไปถึงไหน ๆ แล้ว  
แพร จารุ
 ฉันเชื่อว่า หากคนเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ทุกอย่างก็จะดีได้ไปกว่าครึ่ง บางคนบอกว่า ต้องเริ่มที่ตัวเราก่อน เช่น เรื่องทัศนคติที่มีต่อคนอื่น และตัดสินอย่างช้า ๆ   สามีของฉันบอกว่า จงรวดเร็วในการฟัง แต่จงเชื่องช้าในการตอบ คือให้ความสำคัญในการฟังมากๆ ก่อนจะตอบจึงจะดี จริงของเขาเพราะเดี๋ยวนี้มีแต่คนพูดและพูด แต่ไม่ค่อยฟังคนอื่น ฉันเอาเรื่องนี้มาเขียนเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากไปสังเกตการณ์เขาพูดคุยทบทวนประสบการณ์การทำงานกันของโครงการ (CHAMPION/MSM) และสมาคมฟ้าสีรุ้ง    
แพร จารุ
  1   เหมือนเมืองบาป ฉันบอกเพื่อน ๆ จากเมืองกรุงว่า มาเชียงใหม่ อย่าลืมไปกินข้าวที่สุดสะแนนนะ อาหารหลายอย่างอร่อย และพบใครๆ ที่สุดสะแนนได้ไม่ยาก นักเขียน นักข่าว นักดนตรี นักร้อง ศิลปินวาดภาพ งานปั้น และคนที่ยังไม่มีงานทำและไม่อยากทำงานอะไรเลย
แพร จารุ
เก็บดอกไม้สีขาวแล้วไปฟังดนตรีกันค่ะ ใครมาเชียงใหม่ช่วงนี้ มีดอกไม้สีขาวบานรับ เช่น ดอกปีบ มองขึ้นไปออกดอกพราวเต็มต้น สวยงาม หอม ชวนเด็ก ๆ ไปเก็บดอกปีบที่ร่วงอยู่ตามพื้นมาร้อยมาลัยเล่น ปีบเป็นต้นไม้ที่ทนความแห้งแล้งได้ดียิ่ง เรียกว่าแทบไม่ต้องดูแลกันเลยทีเดียว ต้นไม้แกร่งแต่ให้ดอกขาวสวยบอบบางและมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ เดินไปที่ไหนทั่วเชียงใหม่ก็พบดอกปีบได้ไม่ยากค่ะ คราวนี้ ก็มาถึงฟังดนตรีค่ะ ดนตรีในเมืองเชียงใหม่ก็มีฟังทุกแห่งเหมือนกันค่ะ เรียกว่าหาฟังกันไม่ยาก เพราะนักดนตรีในเมืองเชียงใหม่มีเยอะ ไม่ต้องจ่ายเงินก็ฟังได้ เรียกว่ามีดนตรีฟรีอยู่ทั่วไป…
แพร จารุ
    อย่าเชื่อว่าผู้คนต้องการความร่ำรวยมากกว่าอย่ในบ้านของตัวเองอย่างเป็นสุข แต่ขออภัยก่อนฉันมัวแต่ปลูกต้นไม้ หน้าบ้านของฉันเป็นผืนดินที่มีต้นไม้หนาแน่น เมื่อที่ดินถูกเปลี่ยนมือเป็นของธนาคารกสิกรไทย มันถูกไถจนหมดสิ้นภายในวันเดียว ฉันจึงเริ่มปลูกต้นไม้ใหม่เป็นรั้วแทนกำแพงบ้านอีกชั้นหนึ่ง เพื่อหวังว่ามันจะช่วยให้คลายร้อนได้บ้าง
แพร จารุ
    เปิดเมล์พบข้อความนี้ถูกส่งเข้ามา *** หนูเป็นคนกรุงเทพฯ เคยมีแฟนเป็นหนุ่มกลายสมัยที่เรียนด้วยกัน เขาเคยชวนไปเที่ยวบ้านกลาย หนูอ่านเรื่องบ้านกลายที่พี่เขียนในประชาไท รู้สึกเดือดร้อนแม้ว่าหนูจะไม่ไปที่นั่นแล้ว เพราะหนุ่มกลาย คนที่หนูรักไม่น่ารัก ไม่ดี แต่ทะเลกลายดีสวยงาม อาหารทะเลมีมาก คนอื่น ๆ ที่กลายที่หนูรู้จักก็ดีค่ะ เขาดีกับหนูมาก คนใจดี หนูจึงอยาจะร่วมปกป้องด้วย หนูอ่านพบเรื่อง SSB และลองเขียนสรุปมาให้พี่ โครงการพัฒนาพื้นที่ชายฝั่งทะเลภาคใต้ หรือในชื่อเต็มว่า การจัดตั้งนิคมอุตสาหกรรมและท่าเรืออุตสาหกรรมในบริเวณพื้นที่ชายฝั่งทะเลภาคใต้ (Southern Seaboard : SSB)…
แพร จารุ
  งานชั้นนี้ “แพรจารุ” ไม่ได้เขียนเองค่ะ เป็นของคุณวิชัย จันทวาโร ถือโอกาสเอามาลงที่นี่ เพราะตอนนี้อยู่ในช่วงเผยแพร่ให้ผู้อ่านรู้จักทะเลกลาย ทะเลไทย ที่กำลังถูกมือร้ายอย่างเซฟรอนบริษัทขุดเจาะน้ำมันข้ามชาติทำลาย ภายใต้นโยบายของรัฐไทย ***************
แพร จารุ
  บ้านกลาย อ.ท่าศาลา จ.นครศรีธรรมราช 30 สิงหาคม 2553              คุณหญิงที่รัก  
แพร จารุ
โลกนี้คนชั่วมากเหลือเกิน และบรรดาคนชั่ว ๆ ก็ล้วนเป็นผู้มีอำนาจ พวกเขามีอำนาจที่จะอนุมัติโครงการใหญ่ ๆ ทำลายฐานทรัพยากรธรรมชาติ แหล่งอาหารที่คนพอจะทำมาหากินได้ พวก เขาขุดภูเขา ถมทะเล โดยไม่สนใจว่าเจ้าของเขาอยู่กันอย่างไร ต่อไปกะปิอร่อยๆ ที่ฉันเอามาฝากคุณก็จะไม่มีแล้ว เพราะที่บ้านฉันจะมี เซฟรอน คุณรู้ไหมมันคืออะไร คือบริษัทยักษ์ใหญ่ของต่างชาติ ที่เข้ามาถมทะเลสร้างท่าเรือ เพื่อขุดเจาะหาพลังงานไปขาย โดยไม่สนใจว่าเป็นแหล่งอาหารของชุมชน ป้าของฉัน แกบอกว่า นอนไม่หลับมานานแล้ว แกกังวลว่าจะอยู่อย่างไร แม่ของฉันอายุเก้าสิบปี ฉันไม่กลับบ้านมาสองปี แม่เก็บกระดาษไว้ให้ฉันสามแผ่น…