ว่ากันโดยทั่วไป หรือเปล่า..มั้ง...เราต่างก็พยายามสร้างความชัดเจน ทั้งจากตัวเอง และจากผู้คน บางเรื่องราวในชีวิต เรื้องเล่าที่เราะยายามจะบอกกล่าว บางคราวที่เรารู้สึกว่าเรื่องราวนั้นยาก และซับซ้อน เราก็ใช้เวลานานในการอธิบาย ยิ่งเมื่ออธิบายไปแล้วผู้คนท่าทางงง เราก็ยิ่งพยายามหาทางอธิบาย แล้วที่สุดทั้งผู้เล่า และผู้ฟังต่างก็พบว่า การอธิบายเสียยืดยาวนั้นเหนื่อยเปล่า ด้วยไม่เกิดผลใดใดเลย ต่อการทำความเข้าใจ ว่าไปแล้ว เนื้อหาที่เราต้องการจะบอกกล่าว มันก็ไม่ได้ยากเกินไปหรือเปล่า เพียงแต่การรับรู้ หรือการเข้าไปทำอะไรกับเรื่องราวนั้นๆที่อยู่บนพื้นฐานความคิดที่ซับซ้อนนั่นเองต่างหาก ที่ทำให้เกิดความสับสน นั่นก็คงเป็นเพียงภาวะหนึ่งกระมัง
ความจริงอีกอันหนึ่งหรือเปล่า....มั้ง... เมื่อเราเข้าไปอยู่ในภาวะสลัวลางของความรู้สึก ของการรับรู้ วาระนั้น ภาพ เสียง เรื่องราว ทุกอย่างจะดูเลือนรางไม่ชัดเจน นั่นก็คือ เทื่อได้ยินได้ฟังเรื่องราวสักเรื่อง เรื่องนั้นมันไปครุกรุ่นอยู่ในความรู้สึก โดยเรารู้สึกว่าเราเข้าใจ และก็อาจจะถึงขั้นแสนประทับในในเรื่องราวนั้น แต่ถ้ามีใครสักคนถามว่า เข้าใจว่าอย่างไร เราก็ตอบไม่ได้ทันที ทั้งๆ ที่เรารู้ทั้งๆ ที่เราเข้าใจ เรามองเห็นภาพในเรื่องราวนั้น แต่เราก็ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นภาพได้ นั่นคือภาวะของการรับรู้ที่สลัวลางหรือเปล่า......
ว่ากันว่า ภาวะความเลือนรางนี้ ไม่ใช่อะไรที่เลวร้าย ตรงกันข้ามมันกลับเป็นเรื่องดีงามด้วยซ้ำ ด้วยว่า นั่นคือพื้นที่ของจิตไร้สำนึก ที่ทำงานอยู่อย่างต่อเนื่อง และประสานอย่างสอดคล้องสัมพันธ์กับการรับรู้ภายนอกนั่นเอง และแม้มันเป็นเพียงภาพสลัวราง แต่มันก็ค่อยๆ จัดระเบียบตัวเอง ค่อยๆ เรียบเรียงออกมาสู่การรับรู้ภายนอก นั่นแหละเราจึงจะสามารถอธิบายออกมาเป็นภาษาได้ นั่นก็คือการทำงานของระบบชีวิตที่ดีงาม และยังคงความเป็นปรกติ อย่างนั้นกระมัง
กระนั้น ในการบอกกล่าว เราก็มิอาจเอาภาษาของมนุษย์เข้าไปจัดการกับสภาวะที่เลือนรางนั้น เราอาจจะต้องรอ รอ เฝ้ารอให้มีการจัดระเบียบตัวเอง จนกว่าจะพร้อมที่จะถ่ายทอดออกมาเป็นภาษา หาไม่แล้ว เมื่อเราเอาภาษาเข้าไปจัดการ ภาษาก็มีข้อจำกัด มันจึงไม่สามารถอธิบายความได้ตามที่เป็นจริง แล้วมันก็ไปสร้างความปั่นป่วนสับสนให้คนฟัง และนั่นจะไม่ได้เป็นภาวการณ์รับรู้ในภาวะเลือนราง ในจิตไร้สำนึกเสียแล้ว แต่มันเป็นเพียงเรื่องราวที่สับสน และไม่รู้ความ อย่างนั้นหรือเปล่า...มั้ง...
ไม่ว่าจะรู้เรื่อง หรือไม่รู้เรื่อง เข้าใจหรือไม่เข้าใจ เพียงการได้สดับเรื่องราว และถ้อยคำที่ไพเราะงดงาม นั่นก็ดีงามนักแล้ว เช่นนี้เองกระมัง