Skip to main content
 

หน้าตึกหลังไม่ใหญ่โตนักในมหานคร ในบริเวณพื้นที่ก็ไม่กว้างใหญ่เท่าใดนัก มีต้นไม้อยู่ก็ไม่สักกี่ต้น ในจำนวนนั้นก็มีกล้วยอยู่กอหนึ่ง ที่กล้วยกำลังแก่พอจะเอามาบ่มได้แล้ว แล้วก็มีต้นเต่ารั้งอยู่กอหนึ่ง ช่วงนี้จึงเป็นที่สำราญของกระรอกน้อยสองตัว หรืออาจจะมากกว่าหรือเปล่า อันนี้เราไม่แน่ใจ อันที่จริงเราพบกระรอกสองตัวนี้หลายครั้งที่มาเยือนตึกนี้ ทุกเช้าเราจะพบเขาออกมาวิ่งเล่นตามกิ่งไม้ ช่วงไหนที่มีกล้วยที่ใกล้สุกอย่างนี้ ก็ดูเหมือนเขาทั้งสองจะสำราญเป็นพิเศษ ส่งเสียงร้องเจี๊ยวจ๊าวกัน แล้วก็วิ่งเลยกันจากต้นนั้นออกต้นนี้

เมื่อวานถึงเห็นนกหัวขวานอีกสองตัว ดูเหมือนว่าเขาทั้งสองนี้จะเป็นสมาชิกใหม่ของเรา เข้าใจว่าพึ่งมาอยู่ใหม่แต่ก็คงไม่มีปัญหาอะไร เพราะหลายคนที่พบเห็นก็รู้สึกตื่นเต้นยินดี อีกหน่อยถ้าเขาสามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างที่พอจะมีความสุขอยู่บ้าง เขาก็คงอยู่กับเราไปอีกนาน เมื่อนั้น ต่อไปก็คงได้ยินเสียงนกหัวขวานเจาะไม้ดังโป๊กๆ ๆ ๆ ๆ พอได้ฟังเพลิน นั่นทำให้สมาชิกนกเพิ่มขึ้น จากที่แต่เดิมมีแต่นกกางเขนบ้างหลายตัวที่มาปักหลักทำมาหากินอยู่ในแถบถิ่นนี้

 

เคยได้ยินคนเฒ่าคนแก่ในแถบถิ่นชนบทบางที่บอกเอาไว้ว่า บ้าไหนมีรังผึ้งมาอยู่หน้าบ้าน แสดงว่าบ้านนั้นมีความร่มเย็น และให้ถือเป็นเรื่องดีงาม ที่ตึกนี้ก็เช่นกัน มีรังผึ้งเกาะอยู่บนกันสาดชั้นสองด้านหน้า อยู่มานาน แต่ก็ไม่เคยอาละวาดสร้างความเดือดร้อนแต่ประการใด

 

รวมความแล้วเล่าเรื่องสัตว์เล็กสัตว์น้อยเหล่านี้ ก็ด้วยความรู้สึกที่อยากเขียนถึงพวกเขาทั้งหลายบ้าง โดยเฉพาะในเมืองใหญ่ๆ เช่นนี้ ว่าไปหากพูดแบบนักอนุรักษ์ เราเองไม่แน่ใจว่า นี่เป็นนิมิตหมายที่ดีหรือไม่ดีกันแน่ ที่มีนกป่าอย่างนกหัวขวานมาอยู่ในเมือง หรืออย่างกระรอกที่ปรกติอยู่ในป่า ก็มาอยู่ในเมือง แล้วมันมาได้อย่างไร ช่วงนี้มีคนพูดเรื่องโลกร้อนกันมาก และก็มีการรณรงค์กันต่างๆ นานา ก็ได้เห็นถึงความพยายามที่จะช่วยกันลดโลกร้อน นั่นก็ดี แม้เรื่องนี้ คนโบราณบอกเคยเตือนเอาไว้เมื่อนานมาแล้ว เมื่อมาเริ่มทำเอาเมื่อมันไม่ทันการณ์เสียแล้ว ก็ไม่เป็นไรกระมัง ก็ถือเป็นกระบวนการเรียนรู้ไป

 

ว่ากันว่า เมื่อป่าไม้น้อยลงไปมาก สัตว์เริ่มไม่มีป่าให้อยู่ สัตว์ป่าก็จึงเริ่มย้ายมาอยู่เมือง ยึดพื้นที่ๆ พอมีต้นไม้อยู่บ้างได้เป็นที่พักอาศัย ดังเราจะพบว่า บัดนี้แม้ในชนบทที่ตรงไหนพอมีต้นไม้อยู่บ้างก็มักจะมีสัตว์เล็กสัตว์น้อยพวกกระรอกกระแตมาอยู่อาศัย รวมถึงนกหลายชนิดที่พอจะปรับตัวได้ สมัยก่อนเราจะพบว่า นกที่สามารถอยู่ในเมืองใหญ่ได้ก็มีเพียงนกกระจอกเท่านั้น นั่นก็ว่ากันว่า นกกระจอกสามารถปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมได้มากที่สุด นกป่าบางชนิดนั้นไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับเมืองได้เลย แต่เราก็ยังเห็นนกเหล่านี้กลายเป็นสัตว์เลี้ยงในกรงใหญ่ๆ ดังเช่นนกเงือก เป็นต้น

 

เรื่องราวของโลกมนุษย์ในปัจจุบัน หรือไม่ว่าตากจากสัตว์ป่าเท่าใดนัก ผู้คนเริ่มอพยพกันบ้างแล้ว จากความล่มสลายของเมือง ของสังคม ของสภาพแวดล้อม ของโลก ว่ากันว่าบางแถบถิ่นของโลกเริ่มมีการย้ายทั้งประเทศกันแล้ว ในพื้นที่ๆ น้ำทะเลท่วมไปแล้ว ในเร็ววัน หรือในนานวันต่อไปจากนี้ เราไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีจะก้าวล้ำเพียงใด มนุษย์ก็คงต้องเผชิญกับสภาวะอันเดียวกันโดยมิได้แบ่งแยก ลองเทียบเคียงเล่นๆ กับสัตว์อื่นๆ หลายอย่าง อย่างที่เราเห็นอยู่อย่างกระรอก และนก พวกเขาจะลำบากเหมือนเราหรือเปล่า เมื่อพวกเขามีปีก มีเขี้ยวเล็บ มีวิธีการทำมาหาเลี้ยงชีวิตอยู่ได้ หรือจะอย่างไร พวกเขาก็เริ่มอพยพกันแล้วหรือเปล่า ขณะที่มนุษย์เรา ว่าไปแล้วก็เปราะบางเหลือเกิน ทั้งไม่สามารถดำรงชีวิตในธรรมชาติ ยิ่งในภาวะที่ขาดแคลนด้วยแล้วก็คงเป็นเรื่องหนักหนาเป็นอย่างยิ่ง

 

กระรอกสองตัวยังวิ่งเล่น และแวะมาเจาะกล้วยที่ยังห้อยอยู่บนต้น อย่างสนุกสนานและยังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะมาได้อย่างไร เขาก็เป็นสีสันหนึ่งของผู้คนในตึก ที่ดูเหมือนเวลาที่ต่างก็เหน็ดเหนื่อยจากการงาน เมื่อมองไปเห็นกระรอกวิ่งเล่นอยู่ พวกเขาก็ได้ผ่อนคลายลงบ้าง นี่คงเป็นคุณูปการที่ดีงามไม่น้อยนักกระมัง....

 

 

บล็อกของ นาโก๊ะลี

นาโก๊ะลี
บางกอก เมืองหลวงที่รวมของทุกสิ่งในประเทศ ที่รวมของคนหลากหลายเผ่าพันธุ์ ความหลากหลายตามที่ใครต่อใครบอกกล่าวกันว่า นั่นเป็นเรื่องสวยงาม ก็ว่ากันไป บางคนก็อาจเข้าใจได้ตามที่กล่าว แต่บางคนก็แค่ตีฝีปากเพื่อให้ดูดีมีรสนิยม ก็แล้วแต่ต้นทุนของใครของมัน มีความจริงอันหนึ่งก็คือ ในบางกอก ที่ที่มีทุกอย่างให้แสวงหา แต่ก็กลับมีคนจำนวนหนึ่งที่โหยหาอิสรภาพ ซึ่งดูเหมือนเมืองที่มีทุกสิ่งอย่างบางกอก จะไม่มีสิ่งนี้ หรือเปล่า...มั้ง...
นาโก๊ะลี
เดือนธันวาคม....คล้ายกับว่า ผู้คนมากมายล้วนให้คุณค่า ให้ความสำคัญ หรือให้ความหมายต่อเดือนนี้ เป็นพิเศษ อย่างนั้นหรือเปล่า อาจจะด้วยว่ามันเป็นเดือนสุดท้ายของปี และก็เป็นเดือนของฤดูหนาว ที่ผู้คนจะได้ออกเดินทาง จะได้ท่องเที่ยว เป็นเดือนที่มีวันหยุดยาวๆ เป็นเดือนที่ทุกคนคล้ายอยากให้ถึง หรือไม่อยากให้ถึง เพราะนั่นก็เป็นสัญลักษณ์ว่า อีกปีหนึ่งกำลังจะผ่านไปแล้ว สายลมที่นำพาลมหนาวมาหยุดพัดไปบ้างแล้ว ในชนบท สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือความเหน็บหนาวที่แทรกอยู่ในอากาศ ดังนั้นแม้ไม่มีลมหนาว ก็ยังหนาว ใต้ถุนเรือน หรือลานบ้าน เป็นที่ก่อไฟให้ล้อมวงผิงไฟ เช้าๆ หรือยามค่ำคืน…
นาโก๊ะลี
  ริมฝั่งน้ำที่ไม้ได้กว้างใหญ่ไพศาลเท่าใดนัก ลมเหนือพัดพาไอหนาวมาถึง และนั่นก็พอก่อให้ผืนน้ำเกิดก่อเป็นคลื่นเล็กๆ เคลื่อนเข้าสู่ฝั่ง หรือแปลเปลี่ยนทิศทางไปตามแรงลม นั่นมิได้มีอะไรพิเศษแตกต่างออกไป หากแต่ว่า ในผืนน้ำอันมิได้กว้างใหญ่เท่านั้นนั้น ปรากฏเศษหญ้าที่ลอยไปตามน้ำและลม เราเห็นแล้ว มันเคลื่อนไปอย่างไม่มีจุดหมาย มันเคลื่อนไปเพราะไม่ใช่ต้นหญ้าอีกต่อไปแล้ว มันไม่มีชีวิต มันไม่มีที่ทางให้หยัดยืน มันมิได้เคลื่อนไหวไปตามจังหวะของตัวเอง มันย่อมไม่เรียกว่ามันดำรงอยู่  
นาโก๊ะลี
สิ่งแรกที่อยากบอกเล่าก็คือเรื่องของความมหัศจรรย์ ติช นัท ฮันห์ บอกว่า ความมหัศจรรย์ของชีวิต ไม่ใช่อยู่ที่การเดินบนน้ำได้ หรือการเหาะได้ แต่การยืน และเดินอยู่บนผืนแผ่นดิน นี่ก็เป็นความมหัศจรรย์แล้ว เช่นนั้นแล้วยามใดที่ชีวิตมีเรื่องราวดีๆ เกิดขึ้น นั่นก็คงเป็นความมหัศจรรย์ด้วยนั่นเอง
นาโก๊ะลี
การสนทนายามเช้า ผ่านเครือข่ายคอมพิวเตอร์ออนไลน์... มีบางสิ่งขาดหาย และเป็นสิ่งที่น่าเสียดาย นั่นคือ จดหมาย และไปรษณียบัตร เมื่อเราเริ่มแตกเนื้อหนุ่ม เริ่มรู้จักมองหญิงสาว เริ่มหลงรักสาว เริ่มเรียนรู้วิธีจีบหญิง ช่วงเวลานั้น การสื่อสารที่ชัดเจนที่สุดที่เราสามารถสื่อสารได้ ว่าก็มากกว่าการพูดคุย เพราะการพูดคุยเรามักเขินอายกันอยู่มาก การสื่อสารที่ว่านั้นก็คือ จดหมาย
นาโก๊ะลี
อันที่จริง นี่เป็นปรากฏการณ์ที่เราเห็นมาตลอดชีวิตกระมัง แต่เราก็รู้สึกถึงมันอย่างชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ และเราทั้งหลายก็อาจจมอยู่ในสภาพวะเช่นนี้อยู่เสมอ รู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง พยายามเปลี่ยนอยู่บ้าง หรือสยบยอมอยู่บ้าง นั่นก็คงสุดแท้แต่วิถีของแต่ละคน ผิดหรือถูกก็อาจจะไม่มีอยู่ ความเหมาะสมของแต่ละคนคงจะเป็นเกณฑ์ได้กระมัง
นาโก๊ะลี
ฉันจะดำรงอยู่เพื่อเธอ                      และฉันเรียนรู้เสมอเป็นอย่างนี้ เราเก็บเกี่ยวเรื่องราวมากมี                มาหลอมเป็นวิถีเป็นทางของเรา ฉันยังได้ยินเสียงของเธอ                 ถ้อยคำนำเสนอมาบอกเล่า พาไปค้นแก่นแท้จากวัยเยาว์             เห็นดวงจิตเก่าซึ่งงดงาม ฉันจะเป็นหนึ่งเดียวกับเธอ  …
นาโก๊ะลี
เราทั้งหลายต่างก็เคยล้มเหลว หรือประสบผลสำเร็จ นั่นก็ไม่ได้มีอะไรแปลกออกไป เราทั้งหลายรับรู้และประสบเช่นนั้นเสมอมาว่ากันไป แต่สิ่งที่เรานึกถึงในช่วงเวลานี้ก็คือ หลายครั้งหลายคราวที่เราประสบความล้มเหลวกับกิจการงานแห่งชีวิต เรามักมองเห็นเหตุปัจจัยมากมายที่เป็นเงื่อนไขปัจจัยอันนำมาสู่ความล้มเหลวนั้น นี่ก็ว่าถึงคนอื่นๆ รอบๆ ตัวเราด้วยซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปัจจัยนั้น คนเดียว และสาเหตุเดียวที่มิได้เกี่ยวข้อง และอยู่นอกเหนือเงื่อนไขนั้นก็คือเรา (หรือเปล่า...มั้ง) หรือว่าเราอาจจะรู้สึกว่าตัวเองก็เป็นสาเหตุหนึ่ง แต่ก็เห็นเป็นสาเหตุอันเล็กน้อยเท่านั้น นี่ก็ว่ากันไปตามสภาพที่พบทั่วไป…
นาโก๊ะลี
เช้าวันนี้....มีหมอกจางๆ ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ความรู้สึกบอกเราว่า นี่กำลังย่างเข้าสู่ฤดูหนาว ฤดูที่ใครๆ หลายคนนิยมชมชอบ หมอกจางๆ ทำให้ทางเดินในสวนสลัวราง มองไปไกลๆ ในบึงเรือลำหนึ่งลอยลำอยู่ในความสลัวนั้น นับเป็นภาพที่งดงามไม่น้อยนัก พระอาทิตย์สีแดงดวงโตๆ ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นจากสายหมอก นับเป็นยามเช้าที่เบิกบานและงดงามได้ไม่น้อยทีเดียว
นาโก๊ะลี
“ทำไม” เข้าใจว่า นี่เป็นคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในชีวิต ในกระบวนการเรียนรู้ และการเติบโตของผู้คนส่วนใหญ่ ว่าก็เมื่อเริ่มรู้จักกับการตั้งคำถาม หรือเริ่มสงสัยใคร่รู้เรื่องราวในชีวิต
นาโก๊ะลี
เมื่อยังเด็ก ไม่เข้าใจอะไรนัก เวลาที่เราเห็นสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ ที่เรารู้สึกว่ามันเหนือกว่าธรรมชาติ เราจะคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่ฝืนธรรมชาติ เช่น การบินของเรือบิน เราคิดว่านั่นเป็นความพิเศษที่มนุษย์สร้างขึ้น แล้วยังมีสิ่งต่างๆ มากมาย ทั้งรถยนต์ โทรทัศน์ วิทยุ ไฟฟ้า ทั้งหลายทั้งปวง ที่เรารู้มาว่ามันเป็นผลผลิตทางวิทยาศาสตร์ และเราก็คิดว่า นั่นไม่ได้เป็นไปโดยธรรมชาติ มันคือความเก่งของมนุษย์ที่สร้างมันขึ้นมา
นาโก๊ะลี
แผ่นดินกี่แดนใด               มีเอาไว้ให้พักพิง ยามเหนื่อยได้แอบอิง         หลบมาพักเพื่อฟื้นฟู ออกไปจากบ้านเก่า            จากวัยเยาว์ไปเรียนรู้ เติบโตค่อยมาดู                 ผืนแผนดินแห่งวันวาน หรือจากแล้วไปลับ             เดินทางกลับเลยทางผ่าน เป็นเวลาชั่วกาลนาน           ที่ลับล่วงแล้วพ้นเลย…