ผมห่างหายจากการเขียนบล็อกประชาไทไปนาน เพราะมีภารกิจมากมายที่ต้องทำตามข้อผูกพัน และตามชะตากรรม โชคชะตาของชีวิต ทั้งส่วนที่ควบคุมได้ และส่วนที่เหนือการควบคุม
ชีวิตจึงวนเวียนกับเอกสาร การครุ่นคิด การรอคอย และความตื่นเต้นที่จะได้เริ่มชีวิตในสภาพแวดล้อมใหม่และเพื่อนร่วมร่วมงานใหม่
จึงอดคิดถึงห้วงเวลาอันเงียบเหงาและรอคอยในยามฤดูใบไม้ร่วง
ผมนิ่งและสดับเพลงของ แน็ท คิง โคล (Nat King Cole) และแปลความไว้ว่า
The falling leaves drift by the window
ใบไม้ร่วงผ่านหน้าต่าง
ใบไม้ร่วงผ่านหน้าต่าง
The autumn leaves of red and gold
ใบไม้แห่งฤดูใบไม้ร่วงสีแดงและดั่งทอง
ใบไม้แห่งฤดูใบไม้ร่วงสีแดงและดั่งทอง
I see your lips, the summer kisses
เห็นริมฝีปากเจ้า, คิมหันต์จูบลา
เห็นริมฝีปากเจ้า, คิมหันต์จูบลา
The sun-burned hands I used to hold
มือน้อยที่แดดเผานั้นข้าเคยกุม
มือน้อยที่แดดเผานั้นข้าเคยกุม
Since you went away the days grow long
เมื่อเจ้าจากลา วันเวลาช่างยืดยาว
เมื่อเจ้าจากลา วันเวลาช่างยืดยาว
And soon I'll hear old winter's song
พลันที่ยินเสียงของเหมันต์
พลันที่ยินเสียงของเหมันต์
But I miss you most of all my darling
ข้าคะนึงหาเจ้าเป็นที่สุด
ข้าคะนึงหาเจ้าเป็นที่สุด
When autumn leaves start to fall
เมื่อใบไม้เริ่มลาร่วงในสรทฤดู
เมื่อใบไม้เริ่มลาร่วงในสรทฤดู
(https://www.youtube.com/watch?v=684eg6S8dCw#action=share)
ผมทานอาหารค่ำเมื่อวันก่อนกับอาจารย์ชาวญี่ปุ่นกับอาจารย์ที่เคารพรักอีกสองท่าน
ในร้านอาหารอินเดียมีบทสนทนามากมาย ทั้งชีวิต วิชาการ อาหาร ความปลอดภัย อนาคตบ้านเมืองและความรัก
ในห้วงหนึ่งของบทสนทนา ผมคิดถึงเวลาที่ได้พำนักในญี่ปุ่นอย่างเลี่ยงไม่ได้
เมื่อเหล่าใบไม้พลันเปลี่ยนสี
และเริ่มร่วงหล่นอย่างจริงจัง
ยามนี้ กลับคิดถึงชีวิตช่วงนั้นอย่างมาก
บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ตรุษจีนปีนี้ผมไม่ได้กลับบ้าน คงอยู่เงียบๆ เหมือนเคย แต่บรรยากาศของตรุษจีนของชาวจีนโพ้นทะเลไม่ว่าที่ไหนๆ ก็จะต้องมีเสียงของเติ้งน้อยเป็นเพลงประกอบราวกับเพลงบังคับของเทศกาล อดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงความเก่าความหลังที่ชีวิตวกวนพาไปเดินเล่นไกลถึงนิวยอร์ค
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมเคยเขียนงานชุด จริยธรรมของการพบพาน (The Ethics of Encounter) เอาไว้เมื่อหลายปีก่อน เพื่อนำเสนอสิ่งที่เป็นไปได้ในสถานการณ์ของการเชิญหน้า ว่าในการปะทะสังสรรค์กันของมนุษย์กับคนแปลกหน้าย่อมเกิดภาวะพิเศษ ซึ่งอาจนำไปสู่สงครามหรือสันติภาพก็ได้ หลายปีมานี้ผมพบว่าปัญหาหนึ่งของสังคมไทยก็คือการปะทะกั
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมได้รับชวนจากมิตรสหายท่านหนึ่งให้เข้ามาเขียนบล็อกที่นี่ หลังจากไปโพสต์ต่อท้ายข่าวซุปเปอร์แมนลาออกจากเดลี่เทเลกราฟไปเขียนบล็อก ผมบ่นไปทำนองว่า อยากออกไปทำงานอย่างอื่นบ้าง มิตรสหายท่านนั้นเลยยื่นข้อเสนอที่ยากปฏิเสธ
เพราะผมอ่านข่าวในประชาไทอยู่นานแล้ว ก็อยากมีส่วนร่วมด้วย ประการหนึ่ง