แก้ไขสี จากต้นฉบับ http://www.flickr.com/photos/poakpong/491087791/
| ( ๑ ) หลับใหลแล้วเห่ให้ ที่ทุกข์ล้ำย้ำกราย หลับแล้วตื่นดั่งสาย ที่มิ่งขวัญคืนครั้น | ลับหาย อย่างนั้น หยุดดอก ไม้พันธุ์ หวั่นคร้ามข้ามคืน ฯ |
| ( ๒ ) เพื่อชีพตื่นอยู่ย้ำ มาอยู่ปรนปรับเหมือน เพื่อสัมผัสน้อมเตือน มามิ่งใจกายคล้อย | เยี่ยมเยือน ชีพน้อย กรายสู่ เคลื่อนครั้งจรัสจรูญ ฯ |
| ( ๓ ) แสงธรรมคูณค้ำแม่ กระจ่างจำรัสฝัน แสงศรีนพคุณครัน กระจ่างเหตุก่อแก้ | ผู้สรรค์ สร้างเอย ใฝ่แท้ บรรสพ ทุกข์ล้ำกล้ำกราย ฯ |
| ( ๔ ) จากสายหยุดกลิ่นเช้า สายบ่ายเช้างมงาย จากหยดกลั่นหยาดหมาย สายเสน่หาฉ่ำแล้ง | จางสลาย ชื่นมา หม่นแจ้ง คืนค่า ชีพฤๅ วาดต้องละอองถึง ฯ |
| ( ๕ ) เทียมซึ้งจริงเท็จทั้ง โลกอยู่ร้อยเสน่หา เทียมสายหยุดชื่นวา - โลกคติเผยอ้าง | สวรรยา โศลกสล้าง จาหนึ่ง ผ่องไว้เผยวาร ฯ. |
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง