ในบางขณะ
แผ่วพร่ำคำ "อัลกุรอาน"ยินมาแว่วแว่ว
ขณะคนยังไม่ถึงครึ่งแถวของสุเหร่า
โลกภายในราวเงียบร้างอยู่บางเบา
โลกภายนอกก็ทึมเทาเท่าเท่ากัน
ยะเยือกเย็นหัวใจนึก สุขหรือทุกข์
กี่อาซานขานผ่านปลุกกี่ดึกฝัน
ยอดโดมสุเหร่า นั่น! ดาวกลางเสี้ยวจันทร์
ขณะเรายังเงียบงันเฝ้าแลมอง
ในขณะไหน เช่นไหน ที่ไหนหนอ
หัวใจเราจึงเพียงพอความแท้ถ่อง
โลกบางโลกมักรีบบีบเราเฝ้าจำจอง
โลกที่มักวางความบกพร่องของเราเอง
ฟังความสุข สุขนั่น ก็เท่านี้
ความทุกข์ก็เท่าที่จะคร่ำเคร่ง
หรือเรายังไม่ถึงเท่าที่ความยำเกรง
ความร้ายชั่วยังร่ายเร่งมาเชิญชวน
อยู่ทุกเช้า อยู่ทุกเย็น อยู่ทุกค่ำ
ถ้อย"อัลกุรอาน"นำย้ำใจหวน
หรือยังไม่ถึงเวลาจะทบทวน
กระบวนการใช้ชีวิตในตัวเรา
สัจจจะชนิดไหน ที่เราเชื่อ
ความจริงที่มากเหลือ อย่างไหนเล่า?
หรือเท็จ-ลวง ปลอมปนที่มัวเมา
หรือไม่มีอะไรที่กล่อมเกลา ไม่เชื่ออะไร
ปราชญ์ อันดามัน