เวลา
เบื้องหน้าดูเหมือนไกล
ป้ายบอกระยะทาง หลักกิโลเมตร-ไมล์
ดุ่มเดินผ่านห้วงยามแห่งเส้นแบ่งคั่นพรมแดน
ระหว่างการมีอยู่ของปัจจุบันที่ลดถอยลงไปทุกขณะ
อนาคตกวักไกวเรียกหาเรากลับไปใช่ไหม?
ป้ายที่เท่าไหร่?ที่เราจะหยุดพัก
เบื้องหลังเหมือนบางใครส่งสัญญาณผ่านถึง
โอ่อวดความปรารถนาแห่งวานวันที่เลยพ้น
นั่นเป็นเรืองฤดูของเยาว์วัยใช่ไหม?
เบื้องหน้าใกล้เข้ามาทุกที ทุกที เสมือนคำเชิญชวน...
อา! นั่นเราหลงลืมอะไรไปหรือ?
ปราชญ์ อันดามัน