ได้โปรด
โปรดบอกภูเขาของท่านอย่าได้ส่งสายลมใดๆ มาที่ข้า
เก็บความหนาวชื้นไว้ในป่านั้น ห่มสายน้ำไว้ในอ้อมกอด
ปล่อยข้าไว้ในทุ่งโล่ง จงสาดความแล้งแห้งใส่ข้า
จงมองข้าด้วยสายตาอันเกรี้ยวกราดของเมือง
โบยตีข้าให้สาสมกับความเขลาโง่
โปรดบอกเวลาของท่าน หยุดเข็มนาฬิกาไว้
เก็บข้าไว้ในความเหงา โยนข้าลงไปในความมืด
ชะล้างความสุขทั้งมวลที่ข้ามีข้างในอย่าให้เหลือแม้ผงธุลี
ขยี้ข้าให้เป็นดั่งฝุ่นที่ปลิวหายไปในความเงียบอันอึกทึก
โปรดบอกความตายของท่าน อย่าได้เมียงมองตัวข้า
เพราะข้าเปล่าประโยชน์ไม่มีแก่นสารใดๆ
ไม่มีค่าแม้แต่ที่จะตายไป
โปรดบอกความทรงจำของท่าน
อย่าได้เสียเวลาที่จะจดบันทึกชะตากรรมคนเยี่ยงข้า
ได้โปรด...
ปราชญ์ อันดามัน