เช้าวันหนึ่ง
ลืมตา
ฝาผนัง เพดาน ห้อง
เปลี่ยนไป
นอกหน้าต่าง
ไม่เห็นแสงแดด
เปิดประตู ถูกล็อก
ไม่ได้ยินเสียงอื่น
นอกจากเสียงในหัวตัวเอง
เช้าวันนั้น
จะไม่มีวันรู้เลยว่า
ทำไมห้องเปลี่ยนไป
ทำไมโลกโดดเดี่ยวตัวเอง
อาจในห้วงสำนึกสุดท้าย
ลมหายใจกระท่อนกระแท่น
ชีวิตไม่เคยลิ้มรสคำว่าประชาธิปไตย
ไม่เคยแม้แต่รับรู้ความหมายของมัน
ชีวิตอัดแน่นด้วยถ้อยคำเยินยอรัฐประหาร
ไม่มีที่ว่างให้กับโลกนอกหน้าต่าง
ไม่มีความกล้ายื่นมือแง้มโลกพ้นประตู
ลมหายใจที่ตัวเองสูดเข้าปอด
จะไม่มีวันรู้เลยว่า
ประชาธิปไตยมอบให้
ประชาธิปไตยที่ไม่มีวันอยู่ร่วมโลกรัฐประหาร
เช้าวันนั้น
อาจจำต้องสิ้นลมลำพัง
ในห้องเน่าๆ
กับความเศร้าที่ตัวเองไม่เคยรู้
ดึก
ก่อนเช้าวันนั้น
เสียงหยาดน้ำกระทบใบไม้
สนั่น
เขย่าน้ำตาหยดกระชากดวงตา
กระจุยห้อง
ทั้งที่มุมปากฉีกกว้าง
ระเบิดเสียงหัวเราะต่อเนื่อง
พร้อมหัวอกอัดล้นปลื้มปลาบวาบทะลัก
วีรกรรมวีรบุรุษชายชาติทหาร
ผู้ฉีกกระดาษด้วยปืนยืนเหยียบพานรัฐธรรมนูญ
ไม่หรอก
"ชีวิตเพื่อชาติหัวใจเพื่อเธอ"
ยังคงกระหึ่มหอมห้อมห้อง
แม้ตอนนี้ยังมืดมิด
แต่มันคือกลางคืน กลางคืนย่อมมืดมิด
เป็นธรรมดา เป็นธรรมชาติ
เฝ้ากล่อมตัวเองอย่างนั้น
พ้นประตู นอกหน้าต่าง เหนือเพดาน
อาจพบมนุษย์กำลังนั่งร้อยห่วงโซ่
จากข้อเท้าขึ้นคล้องคอตัวเองและคนรัก
ท่ามกลางใบหน้าท่วมน้ำตา
กับปากคั่งเสียงหัวเราะ
"สร้อยคอคล้องใจจ้าที่รัก"
ในเช้าวันนั้นที่สายแล้ว
บล็อกของ ปราโมทย์ ระวิน
ปราโมทย์ ระวิน
เช้าวันหนึ่งลืมตาฝาผนัง เพดาน ห้องเปลี่ยนไป นอกหน้าต่าง ไม่เห็นแสงแดด เปิดประตู ถูกล็อกไม่ได้ยินเสียงอื่นนอกจากเสียงในหัวตัวเอง เช้าวันนั้นจะไม
ปราโมทย์ ระวิน
โลกสะลึมสะลือในบรรยากาศแห้งห่ามห้วงขณะตื่นฝัน เรามีโลกต่างใบโอฬารสถานที่รโหฐานซอกถนนกับคฤหาสน์ไม่ต่างกัน ชีวิตเลือกได้ช่างเป็นถ้อยคำบั่นทอนเมื่อนิ้วชี้มิใช่มือผู้เล
ปราโมทย์ ระวิน
ผมคิดคุณคิดไหม?คิดว่าเขาคิดไหม?แต่ละวันเราใช้ชีวิตเพื่ออะไร?ตัวเอง ครอบครัว งาน เงิน ความฝัน ความรัก ความสุข อะไรนั่นนี่คุณมีสิทธิ ผมก็มีสิทธิ เขาก็มีสิทธิเรามีสิทธิที่จะคิดฝันและเ
ปราโมทย์ ระวิน
แด่ท่านผู้แสวงหาความเป็นธรรมและยุติธรรมทั้งหลาย
เราคือเพื่อนกัน
ในเลือดเนื้อและหัวใจ
ไม่มีใครแบ่งแยกเราได้หรอก
ยามแผ่นดินลุกไหม้อำนาจถ่อยเถื่อนแผดเผา
คนหนึ่งลุกขึ้นยืนเป็นคน
แสนล้านคน
ลุกขึ้นยืนหยัดความเป็นคน
คนมีความคิดและฝันใฝ่ถึงเส้นทางที่สร้างวาดด้วยมือตน
ท่านทั้งหลาย นี้คือสิ่งที่เรากำลังแสวงหา
ปราโมทย์ ระวิน
ความเป็นไป
ชีวิตคนมิได้มีค่าแค่ลมหายใจของเจ้าตัว
อ่านเรื่อง "สันธนา สรรพศรี"
ยิ่งกว่าเศร้าแล้วเศร้า
ความตายแสนง่ายดาย สุดเบาหวิว
แทนที่จะลิ่วปลิวลับหาย
กลับถาโถมท่วมทับชีวิตผู้คน
มิใช่เพื่อชีวิตจ่อมจมน้ำตา
หากเพื่อชีวิตได้ตระหนักถึงชีวิต
ว่าชีวิตมีความหมายต่อชีวิต
ความน่าจะเป็น
หากมนุษย์ทุกนามใ
ปราโมทย์ ระวิน
ตัวอักษรร้องไห้
คนเขียนร้องไห้
รู้เห็นกับตาต่อใจ ไม่บอดด้าน
เผด็จการก็คือเผด็จการ
ยังมีใครมองเห็นฮีโร่อีกไหม?
มองออกไป มองออกไปจากตัวเอง
แล้วจะพบผู้คนมากมายก้มหัวแนบพื้นดิน
ตั้งใจมอง แต่ไม่ต้องใช้ความพยายามมาก
ก็จะพบหัวแนบดินเหล่านั้นบดขยี้กับน้ำทีรินไหลจากตา
อดทนจับจ้องสักนิด เพื่อยินเสียงสะอึกสะอ
ปราโมทย์ ระวิน
1. ข้าพเจ้า (กู)
ก็พยายามจะอยู่ให้มันได้
นะ
ใช้ชีวิตไม่ต้องคิดอะไร
เกิน
พยายามแล้วพยายาม
เล่า
หายใจยากหายใจ
เย็น
แต่ตาหูไม่บอด
หนวก
จึงไม่ใบ้ไม่เพียง
พอ
เผด็จการ
2.
ปราโมทย์ ระวิน
"ลำบากน่ะ ลำบากมาก"รับรู้เรื่องของเธอเธอเป็นแม่ครัว เธอทำกับข้าวเธอไม่เคยร่วมชุมนุมการเมืองเธอถูกคุมขังทั้งที่ไม่มีความผิดแม้แต่น้อยแม้แต่น้อยเธอก็ไม่ผิดแต่ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆอ้อ เธอมีความผิดบ้างเธอผิดที่อยู่ผิดที่
ปราโมทย์ ระวิน
ค่ำคืนที่ผมนอนไม่หลับในรอบหลายเดือนท่ามกลางการแตกร่วงของคำศัพท์ที่หลายคนไม่อยากข้องแวะ