ผมสูดปากเบาๆ
มันแสบตาแทบลืมไม่ขึ้น น้ำตาเริ่มไหล
“ลุงขยับหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด ให้คางวางบนแผ่นพลาสติก หน้าผากชิด นั่งนิ่งๆนะครับ.” หมอหนุ่มเริ่มหมุนกล้องที่ติดกับส่วนที่ผมวางคาง ปรับกล้องจนผมรู้สึกว่าผิวเลนซ์กล้องมันแทบติดดวงตา แสงไฟสว่างจ้าเข้มลำเล็กพุ่งเข้าดวงตา หมอตรวจทั้งสองข้าง ปากก็พูดพึมพำ
“ความดันตาปรกติ”
หมอปรับระยะกล้องตรวจใหม่ บอกผมให้วางคางบนแผ่นพลาสติก ส่วนหน้าผากชิดติดกับแผ่นเหล็กข้างหน้า ฝ่ามือผมทั้งคู่วางบนโต๊ะเพื่อทรงตัว หมอส่องกล้องตรวจตาทีละข้างอีกรอบ ให้ผมกลอกตามองข้างบน แล้วมองล่าง มองซ้าย มองขวา เป็นว่าจบการตรวจ หมอทำปากขมุบขมิบ กรอกข้อมูลลงในเอกสารคนไข้ของผม
“ ผมเป็นอะไรครับหมอ ?”
“ เป็นกระจกตาเสื่อม.”
“ สาเหตุเพราะอะไรครับ ? จะมีทางรักษาให้หายไหมครับ ?”
“ หมอจะเล่าให้ฟัง .” หมอบันทึกอะไรยุกยิกลงในแผ่นเอกสารต่อ ทำปากอ่านทวนแล้วหมุนตัวมาพูดกับผม
“ มันเป็นโรคตาเสื่อมตามวัย อายุมากก็เป็นอย่างนี้ อาการคนไข้ทั่วไปของโรคนี้ จะมีอาการเห็นจุดดำ(floater) ลอยไปมา บางคนเหมือนมีเมฆ หรือควันลอยอยู่ในตา รักษาไม่หาย ไม่มีอันตรายอะไร ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อน ส่วนสาเหตุเสื่อมตามอายุ จะพบมากในคนอายุมากกว่า 50 ปีขึ้นไป.” หมอหยุดพูดมองหน้าผมครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ
“ ปรกติลูกตาของเราจะประกอบด้วยวุ้นใสๆ บรรจุในลูกตา เป็นส่วนผสมของคอลลาเจนกับน้ำ เมื่อเกิดผิดปรกติ จะทำให้เกิดอาการเห็นเหมือนตะกอนลอยในน้ำ มีแสงแวบๆที่ตา.”
“ หมอนัดมาพบอีกหลัง 6 เดือนนะ..ถ้ามีอาการผิดปรกติก็มาพบหมอก่อนได้.”
“ ครับผม.” ผมพูดได้เพียงแค่นี้.”
หมอยื่นเอกสารคืนให้ผม ผมนำไปให้นางพยาบาลที่โต๊ะ เพื่อกรอกข้อมูลและรับใบนัดหมายครั้งต่อไป ผมเหลือบตาดูนาฬิกาที่ขอบประตู เป็นเวลา 17.32 น. โอ้โห ! ผมอยู่โรงพยาบาลนานเป็นวันหรือนี่ ท้องชักเริ่มหิว กระซิบบอกแม่บ้าน ให้หยิบข้าวหลามที่ซื้อไว้ตอนกลางวัน เป็นข้าวหลามรสหวานมัน ราคา 25 บาท ทำจากข้าวเหนียว กินมากอ้วนได้ง่ายๆ ความหวานมันทำให้คอเลสเตอรอล (Cholesterol) ในเลือดสูง ไม่กินก็หิว ตัดใจกิน 2-3 คำ มันอร่อยขออีกคำเถอะ แล้วค่อยลดทีหลัง เออ..ค่อยดีขึ้นหน่อย ไม่หิวแล้ว
“ ไม่มีข้าวหลามแย่เลย นะเนี่ย !”